Nasze Miejsce

no widzisz, gratulacje

Nie moge przestac myslec o tej "wspanialej" propozycji mojego szefa... Po prostu nie wiem jak on mógł mi coś takiego zaproponować. Wie, ze mam problemy z samochodem, wie ze benzyna strasznie drozeje, zreszta - wszystko drozeje. A on mi proponuje mniejsza pensje!!! I to po tym jak poprosilam o podwyzke! Cały czas nie moge wyjść z szoku, siedzi mi to w glowie i owocuje jakąś niesamowitą niechęcią do ludzi, których przez ostatnie dwa lata traktowałam prawie jak przyjaciół.

Oni prowadzą jakąs gre, raz mowia tak, potem inaczej... Juz nie bede sie czepiac faktu, ze zaplanowali sobie wszystko bez mojej wiedzy i zgody. Teraz maja problem, bo tak sobie "pieknie" wszystko zaplanowali a tu zonk, nie zgodzilam sie.

I jeszcze dolozenie mi obowiazkow - on zaklada jeszcze jedna firme, z jakimis roletami i zaluzjami... I JA mialabym sie w tej firmie zajmowac wszystkim tak jak teraz zajmuje sie u nas. A oprocz tego oczywiscie obecne obowiazki, czyli firma i sklepy.
I to wszystko za mniejszą pensję.

Nie moge w to uwierzyc, to dla mnie jakas abstrakcja... Nawet gdyby teraz spelnil moje oczekiwania finansowe, to ja juz nie chce z nimi pracowac. Nie po tej propozycji.

Aga, normalnie brak słów - nie dawaj się, ja się niedawno postawiłam w jednej ze szkół i powiedziałam jasno, że po czerwcu nie chcę mieć z nimi nic wspólnego... no i nie trzeba, nie będę się użerać, kiedy praca w sumie sama już za mną chodzi. Dasz radę.

Vibesko, a ja wiedziałam, że zdasz ))))) Gratulacje

No i ja wiedzialam ze tak bedzie

Szefowa pod byle pretekstem wyciagnela mnie z biura (atmosfera byla nie do zniesienia, strasznie sie klocilam z szefem). No i pojechalysmy cos zjesc i przy okazji powaznie porozmawiac Serio, oni mi nie ulatwiaja zadania... Zaczela mowic jak im jest bardzo przykro z powodu zaistnialej sytuacji, jak bardzo mnie polubili i jak im zalezy zeby dalej ze mna pracowac... Powiedziala ze jestem dla niej jak przyjaciolka i ze zajmuje specjalne miejsce w jej sercu (lol, chyba nie do konca to chciala powiedziec jej angielski jest chyba gorszy niz moj ).

Ja ją prywatnie bardzo lubie bo jest niesamowicie ciepla i otwarta osoba... Ale nie moge ulec po prostu nie moge. Jak jej powiedzialam ze moze znajda na moje miejsce kogos lepszego to zrobila taka strasznie smutna i zaskoczona mine, bo on jej chyba nie powiedzial ze ja w ogole biore pod uwage odejscie...
Ciagle mi powtarzala jak bliska jej jestem i nawet mnie przytulala pozniej w biurze tez zajmowala mnie jakimis niesluzbowymi sprawami, jakies prywatne pogaduszki zaczynala zeby podkreslic te nasze kolezenskie relacje.

Eh o ile z nim moge otwarcie walczyc i twardo stawiac na swoim, o tyle ona mnie zmiękcza. Ale nie dam się. Już postanowiłam.

Oj Aniu, czyli wszystko idzie jak po grudzie ale pomyśl sobie że warto, bo już niedługo będziesz miała tytul magistra, czyli to na co pracowalas przez ostatnie kilka lat .

A co do pracy, to widze ze nie tylko u mnie sie nie uklada... Ale... Zaraz zaraz, juz jest czerwiec to kiedy ty odchodzisz?

Ja wlasnie sie zalogowalam na koncie i zauwazylam ze po raz pierwszy moj szef zaplacil mi prawidłowo bo pamietacie, ze od stycznia lekko wzrosly pensje netto... Do mojego szefa wowczas to nie dotarlo obudzil sie po 5 miesiacach.
On na pewno wkalkulowywał sobie te pieniadze w kase ktora dawal mi na paliwo... I ciekawa jestem czy teraz da mi na paliwo tyle co zawsze, czy jakos sie z tego wykreci albo będzie udawał ze zapomniał.

Witajcie drogie Panie strasznie za Wami tęsknie ale niestety dalej jestem odcięta od świata chciałabym w końcu w spokoju Was poczytać ale nie mam gdzie u mnie wszystko dobrze, narazie nic się nie zmieniło oprócz tego że mam już dość tej pracy i tego pieprzonego przedszkola... ale jak dobrze pójdzie juz niedługo wszystko się zmieni ale ciiiii mam nadzieje, że wszystkie jesteście zdrowe i szczęśliwe!!!
buziaki dla WAS

A ja wróciłam z długiego spaceru, piękna jest pogoda, nie ma upału

Mój pluszak założył nowe sportowe sandały z nike i biedak nie umiał do domu wrócić wracaliśmy taxówką... ona ma takie same stopy jak ja

Kupiłam sobie spodenki rybaczki takie eleganckie i bluzeczkę w Orsayu.
A połówkowi lniane białe szorty.

Aguś, a to z cerą tak źle ??
Co się dzieje?
I nie przejmuj się ewentualnymi komentarzami, i tak jesteś śliczna

Ines faktycznie sytuacja fatalna Współczuję bardzo bo znam to aż za dobrze. Tylko nie wiem czy nagadanie koledze coś da. Zresztą gdyby ojciec nie chciał to by nie pił, taka jest niestety prawda. A jak sama napisałaś, zawsze znajdzie się ktoś do kieliszka.


Ja pół dnia spędziłam w bibliotece. Teraz robię obiad I trochę odpocznę.

No w sumie zawsze warto spróbować. Może akurat facet okaże się rozumny. Ludzie nie zdają sobie sprawy jakie piekło potrafi zdziałać w domu alkoholik. Mój ojciec robił tylko awantury, nigdy nikogo nie uderzył. Zresztą, przy mojej mamie, to byłaby ostatnia rzecz jaką w życiu zrobił. Ale jakie to były awantury... W zasadzie już o tym nie myślę, zresztą człowiek ma taką dziwną zdolność chowania w zakamarkach głowy najgorszych rzeczy i nie wyciągania ich zbyt często. Pamiętam tylko jakieś urywki, kiedy mój brat siedział w czasie kolejnej kłótni ze strachu pod stołem, albo kiedy ja ze złości i z bezsilności zablokowałam drzwi od pokoju biurkiem i porozcinałam sobie rękę cyrklem... Najbardziej mnie wkurwia, że tacy ojcowie nie zdają sobie sprawy jakie to spustoszenie robi w umysłach i sercach dzieci.

Ines widzę, że mamy trochę wspólnego. Ja nie potrafię uporządkować w swojej głowie myśli na temat mojego ojca. Nie odzywa się od 1,5 roku, nie wiem co się z nim dzieje. Nie wiem jak można wykreślić kogoś tak łatwo ze swojego życia. Boję się panicznie, że kiedyś stoczy się na samo dno i nam o sobie przypomni. Miliony różnych myśli chodzą mi po głowie... Boję się okropnie, że kiedyś któryś z bezdomnych, których mijam codziennie, okaże się moim ojcem. Nie mogę przestać o tym myśleć. I co wtedy?

Dziewczyny, przykro mi
Straszne jest to co czytam, nie mogę sobie wyobrazić tego.
Mi ten problem na szczęście jest obcy ale to straszna tragedia.
Takie wychowanie dziecka przez alkoholika trwale i na zawsze zostawia ślad w psychice....

Straszne

Aniu, może kiedyś nam o tym napiszesz? Juz kilka razy pisalas ze to jeszcze nie jest odpowiedni moment i nie chcesz o tym pisac, ale moze warto to z siebie wyrzucic? Ja tez nie chcialam sie zaglebiac w temat mojego ojca, ale czasami czlowiek musi, inaczej sie udusi .

Vibesko, to jest straszna tragedia, ale po prostu trzeba z tym żyć . Ja w tym wszystkim i tak mniej skupiam sie na sobie, bardziej na mamie, ktora ma przez niego beznadziejne życie... Nigdy nigdzie nie wyjezdzali, nawet po Polsce nie podrozowali, a co dopiero mowic o podrozach zagranicznych... Moja mama dopiero w tym roku w lipcu po raz pierwszy pojedzie za granice. Ona nie ma z kim porozmawiać, wyjść gdzieś do kina czy na spacer... Bardzo to lubi ale wszystko musi robić samotnie (a do kina czasem ja ją zabieram). Kiedyś zostawila ojca dla innego faceta, ja mialam wtedy 9 lat... Niewiele wtedy z tego wszystkiego rozumialam, caly czas chcialam wrocic do ojca i bardzo ją o to prosiłam. Jej nowego faceta nie akceptowalam. No i po pół roku w koncu udala sie uprosić mnie, kamilowi, babci... Ojciec oczywiscie tez obiecywal poprawe (ktora trwala potem cale 2 miesiace).
To naprawde temat rzeka . Tak bardzo bym chciala jakos umilić życie mojej mamie. Ciesze sie ze w lipcu jedzie na dwa tygodnie do Włoch, ale z drugiej strony strasznie się o nią martwię (pojedzie autokarem) i nie umiem sobie z tym poradzić.

Martwię się, bo jedzie autokarem, a to się jedzie tak długo... I tak czesto latem sie slyszy o wypadkach autokarów Ja chyba osiwieje jak ona bedzie w podróży

Jakby nadal Cie meczyla ta sprawa, to pamietaj, ze my tu caly czas jestesmy i trudno nas znudzić a sprawy miłosne zazwyczaj są skomplikowane...

Ojjj... całuję wszystkie. I też mam z Wami coś wspólnego, chociaż w sumie sytuacja inna, bo ojciec nie żyje już ponad 20 lat. Ale to temat na dłuższą opowieść kiedyś tam...

Tak w ogóle to chyba wszystko zdałam jutro ostatnie zajęcia i wakacje. No i padam, spędziłam na uczelni 11 godzin.

Cześć kochane
Właśnie wstałam i kawuszę

Dziewczyny jak dobrze że znów tu wszystkie jesteście, pamiętajcie że jakby nie było źle to ja tu zawsze chętnie Was wysłucha, naprawdę - choć czasem nie będę potrafiła dorać to chociaż uściskam wirtualnie.

Piwka wirtualnie też można się napić albo soczku

Ines, wiem że się boisz o mamę.
Wiesz, mnie to uczucie nie jest takie obce bo u mnie może nie pili ale za to strasznie się kłócili.
Pamiętam do dziś jak bałam się po lekcjach wrócić do domu, jak bałam się że znowu będzie w domu głośno.....
I też bałam się o mamę bo ona zawsze to przeżywała a ja stawałam po jej stronie.

Dziś to już wygląda inaczej, rodzice chyba się dotarli, zaczęli się wspierać i teraz nawet dobrze im się żyje.
Ale to co przeszłam z nimi - głowa mała....

Ula gratulacje wielkie, zdolna z Ciebie dziewczyna